Ոնց չեմ հարգում նման մարդկանց, որ իրենց չունեցածը շարունակաբար կարող է մեկից ուզեն ու դրա համար մի րոպե անգամ չզղջան։ Օրինակ՝ մեր հարևանը, ով բավական ունևոր ընտանիքի մայր է։
Երբ տանը ինչ-որ բան է վերջանում, հարևանս, փոխանակ գնա ու արագ գնի, գալիս է իմ տուն կամ եթե չունեմ, ընկնում հարևանների տներով մեկ ու խնդրում, որ իրեն այդինչ մթերքը տան։ Դե, եթե մենք էլ էդպես անենք, մենք էլ ունևոր կլինենք, իհարկե։
Բայց ինձ ավելի շատ ոչ թե նրա ադ բնավորությունն է հունից հանում, այլ ինքնավստահությունը։ Պահը բաց չի թողնում, երբ հերթը գալիս է ինչ- որ մեկին քննարկելուն, ինչ- որ մեկի մասին բամբասելուն։
Մեկն ասի՝ ախր ինքդ ես բամբասանքի ամենամեծ առիթն այս շենքում, մի՞թե չես հասկանում։
Մի խոսքով՝ իրենց հարուստ են, մենք էլ իրենց տունն ենք պահում՝ ամեն մեկս մի բանով օգնելով, որ ճաշ պատրաստեն։ Լավ, էդքան ուզվոր լինել կարելի՞ ա։