Հարամ ըլնի սենց ծնունդը: Տալս աչքիս լույսն էր, դառավ աչքիս փուշը, քիչ հերիք ծնունդս հարամ արեց, մի հատ էլ համ իմ ցեղի, համ իրա ցեղ առաջ իրա հարցերն էր լուծում: Մարդը աչքիս դավաճանումա իրան, ուշացել էր ծննդիցս, հենց մտավ տուն, տալս սկսեց:
Չթողեց էլ մոտենա ինձ, գնաց դեմը կանգնեց, թե բա էդ էլի սիրածներիդ հետ էիր, զանգերիս չես պատասխանում, դու մարդ չդառար տենց էլ, դու սենց դու նենց, էնքան կռվեցի, մարդը վերջում բոլորի առաջ ձեռք բարձրացրեց տալիս վրա, էդտեղ էլ ամուսինս խառնվեց, թե բա քրոջս վրա ոնց ես ձեռք բարձրացնում արա:
Սաղ իարր հետ կռվեցին, թողեցին գնացի: Թե ասա խի պիտի հենց իմ ծննդի օրը, խի: