Ես սրա էկած օրվանից տղուս ասում էի, որ էդի իմ դուրը չի գալիս: Իրան նենց ա պահում յանի ինքը վերին արտի ցորենն ա, մենք էլ պարտական ենք իրար:
Մի քանի ամիս ա որ տղես ու էդի ամուսնացած են, բայց մի օր չտեսանք ինքը հաց սարքի կամ մի բան պատրաստի: Հենց ինձ կուխնիայում տեսնում ա, կիլոմետրերով հեռու ափախնում: Կամ էլ ձև ա թափում յանի գործ ունի անելու, թե ասա քեզ ուրա գործ:
ԷՆ օրը մի քիչ ինձ լավ չէի զգում, ասեցի ինչ կլինի Աննա ջան, էսօրվա ճաշը քո վրա, հլը մի համով բան սարքի:
Էսի միանգամից այլայլված, դեմքը ուրիշ բան դառավ, տաք ու սառը քրտինքը տվեց վրեն: Բա թե ես չեմ կարում բան սարքեմ, համ էլ գործ ունեմ, համ էլ…
Ասի հա ոչինչ, սարքի գոնե հաց կուտենք, հետո կանես գործերդ: Էսի միանգամից հիստերիկացավ, թե բա չեմ հասկանում ինձ ում տեղն ես դրել: Առաջին օրվանից ուզում ես գործի դնես, կարողա գիտես ստրուկ ես բերել տունդ, ոչ մի բան էլ չեմ անի ես:
Այ սենց ժողովուրդ ջան, լրփացավ, թողեց գնաց սենյակ:
